ชีวิตคืออะไร

...
บางทีการที่ใครบางคนจะค้นหาความจริงว่า ชีวิตคืออะไร
ถ้ายังดำรงอยูในสถานะของฆราวาสคงอาจจะไม่พบคำตอบที่แท้จริงกระมัง

แต่จะใช้เวลาสักเท่าไหร่...ถึงจะพบคำตอบ คงไม่มีใครตอบแทนได้

วัดป่าภูไม้ฮาว จ. มุกดาหาร
.
.
.


...


...
บ้านไร่แทนคุณ...บ้านนี้มีตำนานของคนเดือนตุลา

พี่เปี๊ยกและพี่เฒ่า เป็นเพื่อนกับหลวงพี่ เอื้อเฟื้อสถานที่ ให้เราได้พักค้างคืน เราไปถึงมุกดาหาร 4 ทุ่มครึ่งของคืนวันเสาร์ที่ 9 สิงหา บ้านไร่ของพี่เปี๊ยกเป็นสวนป่าที่ร่มรื่น ติดกับลำห้วย จะได้ยินเสียงน้ำไหลตลอดเวลา สัมผัสแรกที่ย่างก้าวเข้าไปในบ้านก็คือ...ความรู้สึกที่หลากหลาย บ้านไม้ที่สร้างแบบง่ายๆ อยู่กันอย่างสมถะ ภายในบ้านจะติดภาพการเดินประท้วงของนักศึกษาบริเวณอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย สมัย 14 ตุลา ไว้หลายภาพ ภาพของผู้คนที่แวะเวียนมาที่บ้านไร่ มีทั้งนักเขียนชื่อดัง นักร้องเพลงเพื่อชีวิตที่มีชื่อเสียง

โดยเฉพาะป้ายผ้าสีเหลืองที่แขวนไว้ริมระเบียงมีตัวอักษรเขียนไว้ว่า 14 ตุลาวันประชาธิปไตย 6 ตุลา วันฆ่านกพิราบและป้ายผ้าสีแดงเป็นรูปของ Che Guevara บ้านไร่เหมือนจะใช้ภาพเหล่านี้เป็นตัวแทนบอกเล่าเรื่องราวแต่หนหลังได้อย่างดีทีเดียว พี่เปี๊ยกเล่าให้ฟังว่า...แกเป็นหลานปู่ของท่านปรีดี พนมยงค์

ส่วนพี่เฒ่าเป็นพยาบาล ในขณะเดี๋ยวกันก็ทำงานวิจัยเกี่ยวกับชาติพันธุ์ของชนพื้นเมืองดั้งเดิมของที่นี้ โดยได้รับทุนสนับสนุนจากญี่ปุ่น บ้านไร่จึงกลายเป็นสำนักงานและโรงเรียน ที่มีผู้คนแวะเวียนมาศึกษาหาความรู้ มาทำงานวิจัยกันอย่างสม่ำเสมอ
...
เราต้องตื่นกันแต่เช้ามืด เพราะตั้งใจจะไปใส่บาตรพระที่จะลงมาบิณฑบาตในหมู่บ้านเชิงเขา ต้องขับรถไปอีก 25 กิโล หลังจากตักบาตรเสร็จ เราก็ไปที่วัดป่าภูไม้ฮาว จากปากทางเข้าวัดต้องเดินขึ้นเขาไปอีก 500 เมตร(รถยนต์เข้าไม่ได้) ก็ต้องหอบหิ้วของกันเดินขึ้นวัดกว่าจะถึงวัด ก็เล่นเอาเหงื่อตก หน้ามืด ตอนเย็นเราลงเขากลับไปขนสัมภาระกลับมาค้างที่วัดอีกหนึ่งคืน เพราะมีน้องที่ไปด้วยอยากจะเป็นเด็กวัดช่วยหลวงพี่ถือของตอนลงเขาไปบิณฑบาต หนนี้ซื้อยาดมพกติดตัว ลำพังเดินตัวเปล่าก็จะแย่แล้ว คราวนี้มีเป้อยู่บนหลังกับของที่จะถวายพระตอนเช้า เล่นเอาเกือบจะเป็นลม ถึงวัดเอาทุ่มกว่าๆ แวะไปร่วมทำวัตรเย็นกับพระที่ถ้ำ กว่าจะเสร็จก็ร่วมชั่วโมง เราค้างกันที่ศาลาหลังใหญ่ ที่นี่อากาศดี คืนนั้นฝนตกทั้งคืน นอนหลับเป็นตาย
...
พระที่วัดมีอยู่ 3 รูป แต่ช่วงที่ไปกันหลวงพ่อครรชิต(เจ้าอาวาส) ลงมากรุงเทพฯ มีแม่ชี 1 (เรียกสรรพนามแม่ชีไม่ถูกเหมือนกัน) มีป้าสง่าและป้าดาคอยดูแลเรื่องอาหารและเรื่องทั่วไปภายในวัดที่ไม่ใช่กิจของสงฆ์ และฆราวาสอีก 2-3 คนคอยช่วยเหลือถือของ ขับรถ
เวลาพระไปบิณฑบาต

ที่นี่สภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ร่มรื่น ดิน น้ำ อุดมสมบูรณ์ จนมีพืชสมุนไพรหายากขึ้นเต็มไปหมด อย่างเช่น พญารากเดียว(ปลาไหลเผือก) ซึ่งมีสรรพคุณแก้โรคมาเลเรีย เบาหวาน รสชาติขมที่เดียว หน้าฝนช่วงนี้จะมีเห็ดตาโร่ขึ้นเต็ม ป้าสง่าบอกว่า เรามาได้จังหวะเพราะเห็ดตาโร่จะมีที่วัดที่เดียว แกทำบวชเห็ดให้ทาน(เป็นขนมหวาน) อร่อยดี เหมือนเยลลี่ ใสๆ วัดป่าภูไม้ฮาวจะมีนักศึกษาแวะเวียนไปปฏิบัติธรรมกันอยู่เสมอๆ ส่วนกุฏิวัดก็มีหลายหลัง สร้างไว้ให้ญาติโยมขึ้นมาพัก

ที่นี่เงียบสงบมากถ้าใครสนใจก็ไปปฏิบัติธรรมกันได้นะคะ