จากบันทึกคนลืมตัวถึง...บันทึกของพระจันทร์

...

...

...
จากปี 2532 ที่บันทึกคนลืมตัววางจำหน่าย ได้ก่อให้เกิดแรงบันดาลใจขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่ความฝันที่จะเรียนต่อด้านศิลปะถูกระงับไม่ให้เรียนทั้งๆที่ได้โควต้าเรียนต่อด้านนี้ หลังจากเรียนจบ ก็ไม่มีโอกาสได้จับพู่กันวาดรูปอีกเลย ด้วยเงื่อนไขต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต จนถึงปี 2551 ด้วยจังหวะของเวลาทำให้ได้มีโอกาสไปลองค้นหาตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง…(เผื่อจะเจอ!!) หลังจากที่หลุดพ้นวงโคจรของมนุษย์เงินเดือนที่ทำงานไม่ต่างอะไรกับ…เครื่องจักร…ที่ได้พักก็ต่อเมื่อมีใครมาถอดปลั๊กให้

จาก Workshop สีน้ำ 2 วัน 1 คืน สิ่งที่ได้กลับมานอกเหนือจากการไปค้นหาตัวเองแล้ว กลับได้เพื่อนมาอีกหลายคนที่มีความชอบคล้ายกันทั้งในเรื่องของสีน้ำและถ่ายรูป จนมีบางคนถึงกับเอ่ยปากขึ้นมาว่า…เรามาวาดรูปหรือมาถ่ายรูป…กันนี่
…

มองเขา มองเรา เรียนรู้
มองดู ขุ่นข้อง มองเห็น
อกเขา อกเรา เคยเป็น
น้ำเย็น ให้เป็น น้ำใจ

มองคน มองผ่าน สายน้ำ
ใจงาม น้ำสวย สดใส
ใจขุ่น น้ำคล้ำ ตามใจ
น้ำใส น้ำใจ ใสตาม
…
บางส่วนจากบทกวี…โลกดูสดใส…ในสายตาเรือ

งานเขียนชุดนี้น่าจะบอกความเป็นตัวตนของพี่เป้ได้มากที่สุดมั๊งคะ
.
.
วันนี้กลับมาอัพรูปต่อ ก็เลยอยากเล่าบรรยากาศของการเรียน การสอนให้ฟังบ้างเผื่อใคร
สนใจอยากเรียน วันนั้นเราออกเดินทางโดยรถตู้ที่ทางโรงเรียนจัดเตรียมไว้ให้ โดยไป
ขึ้นรถที่สถานีสามเสน บริเวณลานจอดรถหน้าร้านอาหารโบกี้

อย่าถามนะว่าไปเส้นไหนเพราะจำไม่ได้ รู้แต่ว่าพอเข้าศาลายาผ่านมหาลัยมหิดล ก็เลี้ยวซ้าย(มีป้ายเขียนว่าบางเลนปักอยู่) เจอสถานีตำรวจพุทธมณฑลก็เลี้ยวขวา แล้วก็ขับมาเรื่อยๆประมาณอีกอึดใจแม้วเหนื่อยก็ถึงแระ ทางเข้าบ้านริมน้ำสองข้างทางเป็นสวนและนาข้าว พอไปถึงก็มีอาหารเช้าเตรียมไว้ให้ ระหว่างรอทานข้าวเช้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก็เดินถ่ายรูปเก็บบรรยากาศไปเรื่อย

สิ่งที่ดึงดูดใจอย่างแรกคงจะเป็นบริเวณท่าน้ำที่มีผักตบชวาลอยมาเป็นระยะๆ อากาศที่นี่ดีมากๆ เพลินกับบรรยากาศได้แป๊บเดียวก็ได้ยินเสียงดำผุดดำว่าย หันไปดูใคร(ฟระ) มาว่ายน้ำเล่นแต่เช้า ก็ไม่ได้สนใจ เดินไปถ่ายรูปวาดบ้านริมน้ำที่ติดอยู่เหนือประตูทางเข้าห้องอะไรสักอย่าง ยืนดูลายเซ็นผู้มาร่วมงาน Painter Party มีนักเขียนชื่อดังจิระนันท์ พิตรปรีชา,เพลงดาบฯ ฯลฯ

สักพักก็หันกลับไปดูคนที่ดำผุดดำว่ายที่ไม่มีทีท่าจะขึ้นฝั่ง อ้าว...เฮ้ย หน้าคุ้นๆ ใครหว่า นึกไม่ออก เดินกลับมานั่งนึกต่อที่โต๊ะทานข้าว ไม่ถึงอึดใจก็เห็นคนที่ดำผุดดำว่ายขึ้นฝั่งแว๊บเข้าไปในห้องที่มีรูปวาดบ้านริมน้ำแขวนอยู่ แป๊บเดียวก็กลับออกมา อ้าว...เฮ้ย คนที่จะมาสอนสีน้ำเรานี่หว่า...

หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จ ก็เข้าสตู มีการแนะนำตัวกันนิดหน่อย Trip นี้มาเรียนกัน 9 คน มีคุณหมอ ,วิศวะสื่อสาร ,ทหารอากาศขาดรัก,สาวอักษร,สาวคอมฯ เสร็จแล้วก็เข้าสู่การเรียน

วาดภาพกิจกรรมเพื่อการค้นหาตัวเอง
…
วาดเส้น 1
การวาดเส้นจากประสาทสัมผัส (CONTOUR DRAWING)
…
วาดเส้น 2
การพิจารณาผลส้ม( น้ำหนัก 9 ระยะ )
…
น้ำหนักสร้างรูปทรง
…
วาดด้วยสีเดียว (MONOCHROME)
…
น้ำหนักของแสงและสี

ดูรายละเอียดได้จากเว็บพี่เป้
http://www.peseenam.com/teach/teach.php

นี้คือสิ่งที่ต้องเรียนรู้ภายใน 2 วัน ระหว่างที่อยู่ในช่วงวาดรูป ถ้าวันไหนพี่เป้ครึ้มอกครึ้มใจ ก็เล่นกีต้าร์ให้ฟังไปด้วย บางครั้งก็เอาเพลงชุดใหม่ที่กำลังอัดอยู่มาเล่นให้ฟัง

วันแรกหลังจาก Workshop เสร็จแล้ว พี่เป้ก็พาไปลุยสวน พาไปดูโลเคชั่นที่ใช้วาดรูป(ของพี่เค้า) บริเวณนั้นน้ำใสจริงๆ ระหว่างทางกลับ ผ่านนาข้าวสีเขียวสด เสียดายไม่ได้ถ่ายรูปมาเพราะแบตใกล้หมด กลับถึงบ้านริมน้ำ ไปนั่งเล่น นอนเล่นริมท่าน้ำ น้ำใสน่าเล่นแต่ไม่มีชุดเปลี่ยนก็ได้แต่นั่งดูคนอื่นเค้าเล่นน้ำกัน คราวนี้ถ่ายจนแบตหมดเลยอดได้รูปตอนค่ำเลย

วันนี้กับข้าวมื้อเย็นอร่อยทุกอย่างเลย ทานจนอิ่ม สองทุ่มพี่เป้นัดให้มานั่งคุยกันที่ศาลาริมน้ำ
.
.
จำได้ว่าก่อนมา Workshop ก็แค่อยากจะหาที่สงบๆ ทบทวนบางสิ่งบางอย่าง วาดรูปคือผลพลอยได้ ไม่คิดว่าจะมีใครมาตั้งคำถามว่า…ชีวิตคืออะไร
…ก็ตอบไปอย่างที่ใจคิดว่า…ไม่คิดว่าจะมีใครมาตั้งคำถามว่า…ชีวิตคืออะไร ก็เลยไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้ (สมองเราคงว่างเปล่าซะจริงๆ)…
…บางคนบอกว่า…Life is Beautiful…(น้องพิณเป็นหมอ…มองชีวิตคือสิ่งสวยงาม)
…ชีวิตคือ…อิสระ มั๊ง(จำได้แค่นี้) เป็นคำตอบของน้องตาล สาวอักษรเอกปรัชญา
…ฯลฯ สมองกลวงจริงๆ จำไรไม่ได้แระ…รู้อย่างเดียวตอนนั้นยุงกัด…คันชมัดเลย
.
.
แล้วก็มาถึงคำถาม…ความรักคืออะไร
“ รักก็คือรัก ไม่มีเหตุผล ไม่มีคำอธิบาย” เราตอบ
“ แล้วเคย…หมดรักมั๊ย…” พี่เป้ ถาม
“ เอ่อ…ไว้ให้เจอก่อน ถึงจะตอบได้ ” เราตอบ
“ แล้วเมื่อไหร่จะเจอ ” พี่เป้ถาม
“ อ่ะ…ถามงี้ก็สวยสิ” เราคิด แต่ไม่กล้าตอบ...555
“ แหม…ถ้ามันลอยมากลางอากาศได้ก็ดีสิ จะได้คว้าเอาไว้เลย
ความรักไม่ได้มีขายตามท้องตลาดนี่จะได้เลือกซื้อ เลือกหาได้ง่ายๆ ” อันนี้คือสิ่งที่ตอบกลับไป

…
ส่วนคนอื่นก็ตอบกันไปหลากหลาย…ตามทัศนะของตัวเอง เหมือนจะถามพี่เป้กลับไปบ้างเหมือนกันว่าความรักคืออะไร…ฟังคนมีประสบการณ์เรื่องความรักมาตอบ ก็มึนๆไปพอสมควร บ้างครั้งเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ แต่ที่รู้สึกเห็นด้วยก็คือ…ถ้าเราไปรักใครเข้า เราจะเสียความเป็นตัวตน และอาจจะถูกมองกลับมาเหมือนคนไม่มีตัวตน หมอพิณบอกว่าใช่แต่ผู้ชายที่จะเสียความเป็นตัวตน ผู้หญิงก็เช่นกัน…เวลาไปรักใครเข้าแล้วอาจจะเสียความเป็นตัวของตัวเอง เหมือนคนที่ทำอะไรโง่ๆ แต่การที่เรายอมโง่ชั่วขณะก็ทำให้มีความสุขดี (ชอบคำพูดนี้มาก) เหมือนคนบ้าที่มีความสุขในโลกของตัวเองประมาณนั้น

…
หลังจากนั้นก็คุยไปเรื่อยเปื่อย…เรื่องเรือปโยชนม์ที่ซ่อมอยู่…เรื่องที่จะบวช (สึกหรือเปล่าก็ไม่รู้ หุ หุ)
เรื่องที่อยากวาดรูปแม่น้ำในไทยแบบ…Bird eye view…จนเวลาล่วงเข้าเที่ยงคืน พี่เป้บอกว่าไปล้างหน้าล้างตาแล้วมานั่งสมาธิสัก 10 นาทีดีมั๊ย! กลับมานั่งสมาธิโดยมีพระครู(เป้) เป็นผู้นำ มีการปิดไฟเพื่อให้ได้บรรยากาศ นั่งไปได้ไม่ถึง 5 นาทีกองทัพยุงก็แห่มาร่วมวงด้วย งานนี้ยุงอิ่ม ส่วนคน...สมาธิกระเจิง ไม่ต้องพิจารณง พิจารณากันแล้ว กว่าจะเสร็จ เที่ยงคืนครึ่ง แยกย้ายกันไปนอน

ที่พักจะเป็นบ้านไม้อายุอานามก็ไม่ใช่น้อย บอกน้องที่นอนด้วยกันว่า…แปลกที่ขอเปิดไฟนอนละกัน สวดมนต์ไหว้พระอีกรอบขออย่าให้เจออะไรดีดีที่นี่เลย ยังไม่อยากเจอดี
.
.
เช้าวันอาทิตย์

วันนี้ตื่นเช้าผิดปกติ เมื่อคืนนอนไม่หลับตาค้างมาตั้งแต่ตี 3 ออกจากห้องพักมา เห็นแสงสีส้มสว่างไสวไปหมด พระอาทิตย์กำลังจะขึ้น เดินตรงไปที่ท่าน้ำ มีคนตื่นเช้ากว่าเราอีก วันนี้สูดหายใจได้เต็มปอดอีกวันอากาศสดชื่นมากๆ เช้าวันนี้พี่เป้เข้าครัวดูแลเรื่องอาหารเอง คงเพราะเมื่อคืนโดนเราแหย่ไปว่าให้โชว์ฝีมือทำกับข้าวหน่อย…555 กับข้าวของพ่อครัวหัวป่า ลาภปากเลยเรา

วันนี้เรียนสีน้ำทั้งวัน ช่วงเช้าไม่มีสมาธิเท่าไหร่ อาจเพราะนอนน้อย แถมคันไปหมดทั้งตัว วาดรูปด้วยสีเดียว ทำไปเกาไป ออกมาเละใช้ได้ จนพี่เป้หน้ามุ่ย ถามว่าตอนทำคิดไรอยู่หรืออยากลองอะไรเองหรือเปล่า เราก็ตอบว่าเปล่าไม่ได้คิดไรเลย (อยากจะตอบว่าคันไปหมดทั้งตัว ไม่มีสมาธิวาดรูป แล้วก็อยากทำให้มันเสร็จๆ ไป…ประมาณว่าแก๊สโซฮอลซิผิด) ตอนบ่ายแก้ตัวใหม่ด้วยการลง 3 สี คราวนี้ดีขี้นมาหน่อย ขอไปแก้ตัวคราวหน้าละกันนะคะ…ครูขา

ช่วงเย็นจบคอร์สวาดสีน้ำ ลูกสาวคุณหมอเอาไวน์มาเปิดฉลองกัน ช่วงนั้นพี่เป้ก็วิจารณ์งานไปที่ละคนเสร็จแล้วก็คืนผลงานที่ทำมา 2 วันให้กลับมาชื่นชมที่บ้าน ก่อนกลับอุดหนุนหนังสือพี่เป้มา 2 เล่ม จากนั้นก็เดินทางกลับ…บ้านใครบ้านมัน
...
แด่เธอ...ผู้เป็นแรงบันดาลใจ

เธอคือแรง…บันดาลใจ…ในชีวิต
ที่ลิขิต…ฉันมา…เพื่อขีดเขียน
ค่อยค่อยร่าง…วาดความฝัน…หมั่นพากเพียร
ค่อยค่อยเรียน…สร้างสม…ประสบการณ์

เธอคือแรง…บันดาลใจ…ที่ละนิด
ต่อเติมติด…สิ่งที่ฝัน…วันที่ผ่าน
ร่างเป็นเส้น…แต้มสีสัน…เมื่อวันวาน
จนพบพาน…ภาพฝันนั้น…พลันเป็นจริง