| Rating: | ★★★★★ |
| Category: | Books |
| Genre: | Other |
| Author: | วรพจน์ พันธุ์พงศ์ |
บ่อยครั้งที่ตัวเองซื้อหนังสือมาอ่านเพราะสะดุดตากับชื่อเรื่อง บางครั้งแทบจะไม่รู้จักตัวผู้เขียนเลยก็ตามที แต่ทุกครั้งที่เสียเงินซื้อหนังสือเล่มนั้นๆ ล้วนมาจากคำนำ,คำนิยมเป็นอันดับแรก ไม่เว้นแม้แต่...ไปตามเส้นทางของเราเล่มนี้ วรพจน์ พันธุ์พงศ์ เป็นใครไม่เคยรู้จัก ด้วยชื่อที่อาจจะผ่านตามาบ้างจากสื่อต่างๆทางอินเตอร์เน็ต
แต่ด้วยคำนำจากหนังสือเล่มนี้ ทำให้รู้ว่าเราเจอ...คนที่ใช่และชอบ...เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนแล้ว
จดหมายถึงเพื่อน (คำนำจากการพิมพ์ครั้งแรก)
ปารีส เป็นอย่างไรบ้าง
ใจร้อนระรัว อยากไต่ถาม แต่หวั่นๆเหมือนกัน กลัวเพื่อนรักจะสวนกลับมา
--มึงตอบมาก่อนว่าบางลำพูยังสบายดีอยู่หรือ ผ่านคืนจันทร์เพ็ญไปมากกว่า 2 ครั้ง
จดหมายของเพื่อนหนุ่มยังนอนนิ่งไม่มีคำตอบใดๆ กลับไป
มันคงเป็นยิ่งกว่านิสัยแล้วล่ะเพื่อนและบางที เราอาจสังกัดเผ่าพันธุ์เดียวกัน
คือ รักคนที่บรรลุแล้วในศาสตร์แห่งการให้อภัย
เพราะเรามักทำผิดบ่อยๆ
ผิดกับเพื่อนและอีกบางวันก็พ่ายแพ้หัวใจตัวเอง
ยิ่งโตขึ้น เราต่างแยกย้าย กระจัดกระจายกันไปคนละทิศ บ้างยังพอได้พูดคุย
ผ่านสื่ออิเล็กทรอนิกส์ บ้างเงียบหายราวพรากจากกันไปแล้วชั่วนิรันดร์
ชีวิตเป็นสิ่งลี้ลับและอิสระ แม้ขณะรักกัน แต่ละคนก็มีเส้นทางของตัวเอง ไม่มี
ใครปักใจเชื่อ ยอมจำนนและพลีตนเพื่อคนอื่นได้ทุกนาที
ไม่ว่าจะยืนอยู่บนพื้นฐานต้นทุนความรักมากมายแค่ไหน ระหว่างเพื่อน พ่อแม่
หรือคนรัก เอาเข้าจริง เราก็ไม่สามารถก่ายกอดกันได้ตลอดเวลา
ว่าไปแล้ว มันอาจเป็นข้อดีก็ได้ ไม่เช่นนั้นคงน่าเบื่อหน่ายและยังจะมีคืนไหน
ที่หัวใจเราเต้นแรง
หนหนึ่ง ผมเคยคุยกับเพื่อนว่า ถ้านายตาย เราคงไม่เข้าไปกอด
ไม่ได้โกรธ เกลียด แต่ให้ว่ากันจริงๆ ที่เห็นพูดคุยและหัวเราะกันอยู่นี้
มันก็แค่ร่างกาย ซึ่งมีความหมายว่าเป็นตัวแทนหรือประติมากรรมชนิดพิเศษ
แท้จริงแล้วเรากำลังโอบกอดดวงวิญญาณของกันและกันอยู่
ตราบใดที่เรายังรู้สึกว่ารักกัน
คนเรารักกันด้วยจิตใจ ส่วนร่างกาย ท้ายที่สุด ก็เป็นเพียงตัวประกอบเล็กๆ
ใช่, สลักสำคัญขณะยังมีชีวิต และจะไร้ความหมายโดยสิ้นเชิงเมื่อหมดลมหายใจ
หากวันสิ้นสุดของดวงจิตอันพลุ่นพล่านหมายถึงสวรรค์ นิพพาน แต่ละชีวิต
คงมีวิถีมรรคาที่แตกต่างกัน
แตกต่าง ทว่า--ในนามของความรัก ผมเชื่อว่าเรากำลังโอบอุ้มและจูงมือกัน
ก้าวเดินไปสู่จุดหมายอันงดงามนั้น
ไม่ว่าจะอีกนานและไกลแค่ไหนก็ตาม
ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ
วรพจน์ พันธุ์พงศ์ บ้านแสงตะวัน, 6 มีนาคม 2546
...
แม้บทความในหนังสือเล่มนี้จะผ่านมาหลายปี แล้วก็ตาม
แต่...
+++สีเสื้อที่เราสวม...ก็ยังคงดูร่วมสมัย
+++สาละวิน...ในสายตาของผู้เขียน ไม่ต่างจาก...สาละวิน ในสายตาของเรา
ที่เคยมีโอกาสพบเจอและย่างกรายไปเยี่ยมเยือน เสียงเพลงของปกากะญอใน
คืนอันหนาวเหน็บ, ปลาในลุ่มน้ำสาละวินอันเชี่ยวกราก,
เรา...อาจจะเดินทับเส้นทางกันในอดีตมาบ้างแล้ว ก็เป็นได้
...
เราเชื่อในเรื่อง...ความพิเศษของหนังสือ
ถ้าเราไม่อนุญาตให้ตาย...มันก็จะไม่ตาย :)
พิมพ์โดย สนพ. openbooks
.
.
.
ที่อื่นเป็นไงบ้าง?
ตอนนี้...วัดอุโมงค์ กำลังเพลี่ยงพล้ำ :(
